Neden distopyaları seviyoruz? Günümüzle benzerlikleri gördükçe tüylerimizin diken diken olması mı hoşumuza gidiyor? yoksa geleceğe, bilinmeze karşı o kadar savunmasızız ki distopyalarla en azından bir pencere açıyoruz ve psikolojik olarak yatıştırıyor muyuz kendimizi?
Bilemiyorum ama distopya okumaktan derin bir haz aldığımız kesin
“Beni asla bırakma” hüzünlü bir distopya. Tabii ki sonunda da kimse kurtulmuyor, kimse mutlu olmuyor. Zaten distopyaların da mutlu son vaadi olmaz. Onların en büyük vaadi düşündürmektir, sorgulatmak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum: